सहाव्वे गिधाड

                    सहाव्वे गिधाड 

तर तुम्हीच का ते वैद्य ?

तुम्हाला मी वाचावं म्हणून माझ्यावर वजन येईल असा वशिला लावून तुम्ही मला भेटताहात. 

बरोबर? 

कशासाठी ? 

हे असलं तुमच्यासारख्या फडतूस कवड्याचे कवडीमोल कवित्व मला दाखवण्यासाठी ? 

आणि आता ते छापाss म्हणून सांगताय मला आणखीन तोंड वर करून? 

ओळखीचा एवढा गैरफायदा घेऊ नये वैद्य . 

मतीमंद पोरींवर बलात्कार काय होत नाहीत? अहो रेग्युलरली होतच असतात.

अगदी देवा ब्राह्मणांच्या साक्षीनेही होतात.

हां, आता या बलात्काराचं वेगळेपण एवढंच की हा स्थीर  जमिनीवर होण्याऐवजी चालत्या रेल्वेत झाला. त्यात फर्स्टक्लास मधे झाला.

फार्स्टक्क्लास.... , व्हेअर डॉग्ज ॲंड इंडियन्स आर स्टील नॉट अलावड . त्यात तो पाचामुखी परमेश्वर अशा पांढऱ्या पांढऱ्या धोप स्वच्छ जगातील पाच पांढरपेशांसमोर झाला. या बलात्काराचं नशीब एवढं थोर की त्या पंचमंडळीत फाड फाड इंग्रजी बोलणारी एक महिला पत्रकार होती, विद्यमान सरकारची विरोधक. 

त्यामुळेच तर तो गाजतोय पेपरातून, दर पाच दहा वर्षांनी गाजणाऱ्या एखाद्या फुलप्रूफ व्हर्जिन, पूर्णावतारी सद्गुरूसारखा. 

इथे पोरगी महत्वाची नाहीये मिस्टर वैद्य, सरकार नाकर्ते आहे हे नॅरेशन महत्वाचे आहे. ही टिपिकल स्यूडो इंटेक्चुअल पोलिटिकल लबाडी आहे. 

आता तुमचं हे कवित्व.... 

बलात्कारावरचं...

त्या बलात्काराने हादरून वगैरे गेलेल्या एका संवेदनशील कविची ही अं... गिधाडगिरी 

राइट ? राइट! 

काय हो वैद्य, तुम्ही केलाय का  कधी बलात्कार?

नकोss... नको! तुमच्याकडे पाहिल्यावरच कळतंय मला. शक्यच नाही. 

नुसत्या विचारानेच हातभर फाटणार तुमची. तेव्हा रिॲक्शन नको. 

बरं पाहिलाय तरी? 

नाही ? 

...निदान पोर्न ट्यूबवरचा फॅब्रिकेटेड ? 

अरारा, तोही नाही? 

म्हणजे तुम्ही फक्त वाचलाय, 

तो सुद्धा न्यूजप्रिंटसारख्या हलक्या रद्दड कागदावरचा, 

तुमच्यासारख्याच एका अतिउत्साही बातमीदाराचा, 

त्याच्या एक्सटर्नल बी.ए. असलेल्या बुर्लुक शब्दांच्या संकेतातून...

मग ज्याचा काहीही अनुभव नाही त्यावर लिहावं कशाला माणसाने? 

' बघाs रसिकहो मी बलात्कारावरही लिहू शकतो ' 

हे दाखवण्यासाठी? 

आमच्या नामवंत प्रकाशनाचा वापर करून? 

बलात्काराला ऱ्हिदम असतो ?... 

काय हो ?

माहिती नाही ना ? 

पण मग तुमच्या या कागदी बलात्काराला तो का आहे ? 

बलात्कार तभजजगग आणि यमनसभलग करत वृत्तबद्ध शिस्तीने केला जातो ? 

काय हो?

केला जातो का ? 

होय की नाही ?

माहिती नाही ? 

पण तुम्ही. तुम्ही तो तसा केलाय. 

का केलात ? 

बावळट आहात का तुम्ही? 

तुम्ही म्हणजे अगदीच बुवा. 

ऑर्डिनरी कॉम्लिकेटेड मराठीत, मायबाप  रसिकांच्या डोळ्यात पाणी आणून त्यांचे मनोरंजन न करणारा, एकदम प्रायमरी बलात्कार करत  तुम्ही माझी साफ निराशा केलीत. 

साहेब तर म्हणाले होते की तुम्ही बरं लिहीता आणि काय हे वैद्य साहेब ? 

आणि कवितेचा कंटेंट काय? 

आध्यात्मिक? 

काय कॉन्फिडन्स ओ तुमचा ... 

तुम्हाला असं वाटतं की ए टू झेड समाज आणि रेपर्स  तुमची ही कविता वाचणार, 

त्यामुळे ते पश्चात्तापदग्ध होणार ॲंड दे विल जंप इन्टू ऑरेंज ? 

संन्यास घेतील? 

त्यांना जबरी संभोगातून समाधीकडे न्यायला तुमची कविता म्हणजे काय बलात्कार प्रतिबंधक लस आहे ? 

प्लीज! प्लीज! बसाओ ! 

जाऊ नका असे तरातरा फणकाऱ्याने, 

रागावलेल्या प्रेयसी सारखे. 

बसा ! 

डोन्ट टेक इट अदरवाईज... 

पण शैलीदार, उत्तेजक आणि कलात्मक बलात्कारासाठी तुमच ड्रेसिंग डाऊन आवश्यक आहे असं वाटतच नाही का तुम्हाला ? 

वैद्यss अहो तुम्ही उतारवयात तरी वयात या हो! मेलोड्रॅमॅटिक होउ नका. आपण बघणारे आहोत भोगणारे नाही आहोत हे विसरू नका. ओके? 

ओके! 

ए कप ऑफ टी विल पॅसिफाय यू मि. पोएट, आफ्टर धिस हार्ड टॉक. 

लिमये ... अहो लिमयेss , कुठे गेले हे ? 

हां ! लिमये ... दोन कप चहा सांगा हो . 

एक कोरा, बिन साखरेचा लिंबूमारके, 

आणि एक गीर गाईच्या जास्त दुधाचा, तूप तरंगणारा गोड... यांच्यासाठी. 

बसा वैद्यओ, बसा! ॲट ईज! 

वैद्यजी तुमचं वाचन तसेच स्वतःबद्दलची आणि माणसाबद्दलची समज एकूणच कमी आहे. 

तुम्ही इंग्रजी वाचा. 

इंग्रजीमुळे आपण भारतीय, 

भारतीय एलिट जगतात एरंडासारखे वाढतो. कारण डफ्फर इंग्रजाला सुदधा साहेब म्हणण्याची आपल्या जनताजनार्दनाला आदत आहे. 

तेव्हा इंग्रजी वाचा. 

क्लासिक नको, 

बेस्ट सेलर्स. 

मराठी सुधारेल तुमचं. 

सेक्स, व्हायलन्स, इमोशन्स यांच एक प्रोफेशनली बॅलन्स्ड,सॉफिस्टिकेटेड, साचेबद्ध तरीही शैलीदार, कॉम्पॅक्ट, क्राफ्टेड असं सर्जिकली डिसिप्लिन्ड, एन्टरटेनिंग, मुमुशुमु सॉफ्टवेअर असतं बेस्ट सेलर्समध्ये. 

त्याचा देवनागरी अभ्यास डोक्यात फिट करा.

त्यामुळे त्या मुलीच्या बिच्चारेपणाबद्दलच्या तुमच्या सर्व केविलवाण्या मिडीऑकर फिलिंग्जची वाफ होइल. राख सुद्धा शिल्लक रहाणार नाही . 

त्या व्होलाटाइल नपुंसक फिलिंग्जचा कविता क्लिक होण्याशी काय संबंध ? 

कविता क्लिक होण्यासाठी तुम्हाला तुमच्या कवितांना भोत खूब आश्रय देणाऱ्या मध्यमवर्गीय मराठी माणसाच्या मेंदूवरच्या सुरकुत्या मोजण्याच्या गणिताचे आकलन झाले पाहिजे. मी शिकवेन ते गणित . 

आता ती मुलगी! 

तुमच्या मेंदूतल्या फँटसीतली ती किंमतवान वेडसर मुलगी! 

एवढ्या अजस्र लोकसंख्येच्या आपल्या लोकशाही देशात तिला काही किंमत आहे? बलात्कार होण्यापूर्वी होती? 

आठ दिवसानंतर असेल? 

स्वतःला लेडीज ॲंड जंटलमेन म्हणवणारे आपण, 

आपल्या देशात जन्माला येणारे अनेक, ज्यांना बापुजी, दरिद्री नारायण म्हणत त्यांना,

ते या देशाचे नागरिक आहेत असे मानतो का? की ते अस्तित्वातच नाहीत असे आपण मानतो. किंबहुना गांधीजींचा जप करून फायदा होण्याचे दिवस संपल्यामुळे आपल्याला आता गांधी तरी आठवतात का? 

मात्र  असलं काही झालं की पांढऱ्यावर काळं करून आपली  संवेदनशीलता सिद्ध करायला आपल्याला आवडतं . 

तुम्हाला कळत कसं नाही... शी इज वन ऑफ द हंड्रेड मिलियन्स व्हल्नरेबल, टंगटाइड, पेनीलेस व्हजायनाज ऑन धिस होली आसिंधुसिंधू लँड मास. त्यांच्यावर कुणीही कधीही घाला घालू शकतो. शी'ज नॉट ह्यूमन , शी'ज अ लाईव्हस्टॉक . 

त्या जाणारच हो या असल्या, बलात्कारासारख्या रुटीन फॉर्मल प्रोसीजर्समधून. 

त्याला तुम्ही काय करणार? 

कविता खरडून प्रतिबंध करणार ? 

लोकजागर करणार? 

शॅट सुद्धा ढिम्म हलणार नाही त्याने. 

त्यासाठी तुम्हाला महात्मा ज्योतिबांसारखं इम्पार्शल होऊन सुखदुःखे समे कृत्वा भूमिका घ्यावी लागेल. 

त्यासाठी तुम्हाला खूप  घाण उपसण्याचं काम करावं लागेल, 

कौटुंबिक जिव्हाळ्याला बाजूला सारून ! 

आहे तयारी? 

काय?

आहे का ? 

नाहीये ना? 

म्हणजेच तुम्हाला त्यांच्यासाठी स्वतःला तोशीश लावून काहीही करायचच नाहीये, फक्त सदासद्गदित सामाजिक स्त्रीवादी खर्डेघाशा कवी म्हणून नाव मिळवायचे आहे. मग ते निदान स्वतःशी तरी कबूल करून तुम्ही त्या पद्धतीची आक्रमक पण भोंदू कविता लिहायला हवी. 

म्हणूनच मी म्हणतोय की तुम्हाला तुमच्या मेंदूतला हर्निया झालेला भावनांक तुम्हाला सांगतोय तसा मुद्दा त्या मुलीच्या अस्तित्वाचा नसून, 

कवि म्हणून तुमच्याच अस्तित्वाचा आहे वैद्य . ती पोरगी भगवद्गीतेत लिहील्या प्रमाणे वासांसी जीर्णानी आहे. तिचा आत्मा नवे शरीर , नवा चेहरा धारण करतो. तिला आदिअंतच नाहिये. पण कवी म्हणून तुम्हाला अंत आहे. 

तुमच्या भल्यासाठी माझं ऐका वैद्य, मी तुम्हाला कवितेच्या सांगाड्याचं डिझाईन देतो. 

निरर्थक फिदरवेट शब्दांचा भुसा तुमच्याकडे भरपूर आहे . 

त्यांचा उपयोग करून तुम्ही तुमच्या सो कॉल्ड प्रतिभेने, मेलेल्या कवितेच्या बॉडीत पेंढा भरा. 

तिच्यावर भावभिन्या उपमांची मुलायम कातडी ओढा. 

अशा प्रकारे टाकाऊतून टिकाऊ तयार करून तुम्ही थांबा . 

तिच्यात प्राण फुंकायला जाऊच नका. 

शाम्वा लेदरवाल्या तुमच्या बाळसेदार रसिक गिऱ्हायकांना कवितांची नटवलेली प्रेतेच सुंदर वाटतात. 

आणि हेच अभिजात होमो सेपियन सेपियन प्रायमेट्स तुमचे श्रोते असणार. 

तेव्हा तिच्यात प्राण फुंकता नये कारण... 

जीवनाने रसरसलेली, फार वटवट न करणारी, जीवनाशी झुंज देणारी, खस्ता खाणारी, संसार रेटणारी, 

त्यातच वेळप्रसंगी वळेसार माळून नटणारी, 

बलात्कार झाला तरी, त्याचा कढ पोटात घालून पोटासाठी वणवणणारी, 

आणि अखेरीस म्हातारी झाली तरी कर्तव्य बजावत मुकाट्याने बेनाम मरून जाणारी खरी कविता, कविसंमेलनात ऐकायला झेपत नाही त्यांना. 

तिच्या प्रेतावरच्या जिवंत घामाचा वास मारतो सेंट्रलाइज्ड एसीतल्या कवितांच्या प्रोमो शोजमध्ये . 

बघा वैद्य, वाद घालू नका.

ते जीवनासाठी साहित्य वगैरे तर काही सांगूच नका मला. 

जे साहित्याला ह्याच्यावर मारतं तेच जीवन असतं. 

म्हणूनच  कायदे  अस्तित्वात आहेत अजून,

तत्वतः संरक्षण करण्यासाठी.

तत्वतः.

मोस्ट बोगस शब्द.

अहो गेली काही हजार वर्षे माणूस सुविचार लिहीतो आणि ऐकतो आहे. 

तरीही माणसाच्या वृत्तीत काहीही फरक पडलेला नाहीये.  पडणारही नाही. या अनुभवामुळेच नानाविध कायद्यांचे तकलादू आणि भोंदू संरक्षक कवच पुरवले जाते. 

ऐकाss ऐका! मी सायन्सवाला आहे वैद्य. मॅन इज ॲन ॲनिमल, रेअरली रॅशनल. वी आर केमिकल मशीन्स. लाइफ इज इंटरेस्टेड इन इटसेल्फ. नॉट इन एनी फॉर्म. इव्हन ह्यूमन फॉर्म . तेव्हा माझ्या दृष्टीने कायदा ही एक आकाशातील भाबडी कल्पनारम्यता आहे.

तेव्हा आपण जमिनीवर येऊ. 

तर ही तुमची कविता. ही तुम्ही जीवनासाठी साहित्य म्हणून लिहिलीय? 

बुलशिट! बुलशिट! 

कित्ती कित्ती म्हणून खुळचटपणा करायचा गडे तो ? 

येडेपणा साला. 

जीवनासाठी साहित्य? 

काय असतं ते? 

अहो, साहित्य हे साहित्यासाठी सुद्धा नसतं. 

साहित्य हे फक्त लिहिणाऱ्याला नाव आणि पुरस्कार मिळवून देण्यासाठी असतं

अंडरलाइन धिस स्टेटमेंट. . 

त्यामुळे.... 

त्यामुळे.... 

त्यामुळे, वैद्य तुम्ही हट्टी मुलासारखे पुन्हापुन्हा तेच तेच अडाणी प्रश्न उपस्थित करायचे सोडून एक तरूण,नेकेड फिमेल बॉडी तुमच्या नजरेसमोर आणावी जी तुम्हाला जळजळीत शब्द देईल. 

त्यांची गरज आहे तुम्हाला. 

ते जुळवण्याची नॅक आय मिन प्रतिभा आहे तुमच्याकडे

पण... 

तुम्ही जरा स्वतःचं मूल्यमापन करा . 

तुम्ही जीवनाचा अर्थ प्रभावी शब्दात निर्माण करू शकणार नाही, कारण तुमच्याकडे पोएटिक जिनिअस तर सोडाच पण इंटेलिजन्सही नाही. ना टॅलेंट . तेव्हा तुम्हाला स्वतःतील वास्तवाची हाडकं गोळा करणं जमणार नाही. 

त्यामुळे तुम्ही जे काही लिहीता त्याला कविता म्हणावे असा तुमचा आग्रहच असेल तर तुमच्या समोर एकच मार्ग आहे. 

शेलक्या व्हर्नाक्युलर शब्दांचा टच देत तिच्या इथेतिथेचं लिंगदेही वर्णन करा आणि मग त्या रेपरच गुह्यांग आणि भोवतीची कचराकुंडी बघा. 

अहो कंटाळू नकाओ , औषध म्हणून बघा! 

पण ती रमणीयता कलात्मक दृष्टीने न्याहाळणं फार फार आवश्यक आहे. 

प्रलयंकारी शब्दांची अनावश्यक रांगोळी कागदावर घालत त्या प्रकरणाचे उदात्तीकरण अश्वमेधाच्या गाढवाच्या लंडाच्या साईझचं करा. 

लाइक ब्लड मनी, या गद्धेगळीत  बिभत्सता अशी काही ब्लूम झाली पाहिजे की यँव! तमाम विचारवंत पुरुषार्थ खूष. 

चार दोन पेग टाकल्यावर त्यांनी म्हटलं पाहिजे जेलसीनं की 

'हा... 

हा.. तो रे आपलाs..

हा...वॉटस् हिज नेम? 

हांs वैद्य! 

हा भडवा वैद्य ,सेक्सी कॉमेडी कसली सॉल्लीड ब्लॅक ठोकतो रे! फंटास्टिक! 

बिल्कूल पलंगतोड मघई! 

बट दॅट बॅस्टर्ड... दॅट वैद्य डिड नॉट मेन्शन द नेम ऑफ बूझ द रेपर हॅड ड्यूरिंग दॅट बिग बँग. 

मस्ट ट्राय. 

द थिंग ॲक्च्युअली इन्क्रीस्ड रेपर्स डिझायर विदाउड डिक्रिसिंग द परफॉर्मन्स ॲट द फायनल इम्पॅक्ट. 

लकी गाय! 

वगैरे, वगैरे. 

जाहिरातबाजी करू शकणाऱ्या विचारवंताच्या बुरख्याला हे आत्मिक समाधान विचारवंत कवीने द्यायला नको? 

सेक्सबद्दलची माणसाची वखवखलेली फँटसी सर्वभक्षी आहे. प्रेतंसुद्धा खाईल ती. 

आता ते पाच पंडुरोगी प्रेक्षक, 

भडव्यांच्या गट्समधे हिमोग्लोबीन नसलेले. 

त्या दारू ढोसलेल्या बलात्काऱ्याच्या हातातल्या झाटभर चाकूला घाबरून तो करत असलेला बलात्कार धापा टाकत पहाणारे

आणि नंतर पेपरातून बोंबाबोंब करणारे शेपुटघाले. 

तेव्हा ते पाच म्हणजे मीच तो पाचा मुखी असं कन्फेस करून टाका वैद्य! 

डोंट पॅनिक! ते तसंच आहे वैद्य, ते तसं नाहीये? 

सुस्थितीत सुस्थित असलेले भेदरट पादरे आहोत तुम्ही आम्ही . आपल्या बोच्यात दम नसतो. तुम्ही जरी तिथे असता तरी कुल्यात शेपटी घालून हळहळत गप बसून राहिला असता ती चढाई बघत. 

आता कवितेच्या व्यापारीकरणाकडे येऊ. 

स्वतःसकट तमाम पुरुष जमातीचा धिक्कार करा. 

हयगय करू नका

सध्या अती नाटकीय स्त्रीवादी कवितानाट्याची टूम असल्यामुळे त्यांची मूलभूत व्हॅल्यू शून्य असली तरी त्यांना भाव आहे. 

त्यामुळे धिक्कार करायला आपल्या बापाचं काय जातय? 

त्या लोपामुद्रेला नांगरणाऱ्या अगस्तीलासुद्धा सोडू नका. 

या भोसडीच्या ऋषिंनाही बायकांमध्ये बरंच कायमाय अपौरुषेय पहायची हौस होती. त्याची जंत्री द्या.

मनूबिनूला शिव्या घाला.

मनूचा धिक्कार सहाणेवर उगाळत रहाण्याला सध्या पोलिटिकल मार्केट व्हॅल्यू आहे.

तुमच्या या प्रामाणिक लबाडीमुळे समस्त महिला रसिकांना अगदी काळजाला हात घातल्यासारखं बरंss वाटेल. 

काळ्या दगडावरच्या रेघेसारखे, स्खलनशील आणि नालायक असतातच जनरली पुरुष, पण ते निदान प्रामाणिक तरी असावेत, एवढीच माफक अपेक्षा असते मध्यमवर्गीय स्त्रीमुक्तीची. विमेन आर प्रॅक्टिकल. 

त्यांची सायकॉलॉजी ओळखा म्हणजे बघा सोफायापासून, आपण इंग्लिश ट्रान्सलेशन करू तुमच्या कवितेचं सोफायन्ससाठी , तर सोफायापासून सचिवालयापर्यंत अठ्ठ्याण्णव टक्के ओपिनियन पोल म्हणेल

ओ म्माय, डोन्चू नो वैद्याज् इक्वेशन्स ऑफ रेप? इट फॅसिनेट्स फा मो टु मी दॅन द सो कॉल्ड द ग्रेट ई इज इक्वल टू एम् सी स्क्वेअ. 

किंवा

मोठ्ठा मेंदू फारच तल्लख बाई वैद्यांचा

किंवा

त्यांची बायको कित्ती कित्ती लक्की ऐ नै! 

उरलेल्या दोन  टक्क्यांनी कितीही बोंबाबोंब केली तरी त्यांना व्हॉईस नसतो. 

ओपिनियन पोलच्या समीक्षेमुळे तुमच्या कवितेला ग्लोबलाइज्ड अशी आदीम डूब असून ती प्रमाथी आणि आर्ष सुद्धा कशी आहे याच्या होय रे आणि नाही रे च्या वावड्या आणि रेवड्या एतद्देशीय एलिटांच्या टिचभर आकाशाच्या देवडीवर कशा उडवायच्या ते मी बघतो. 

व्हिस्परिंग कँपेनमुळे तुमची कविता दुमदुमेलस, कवितासंग्रह खपेल, छापण्यासाठी घातलेले पैसे वसूल होतील, तुम्हाला कवि म्हणून वलयांकित अनजस्ट फेम मिळेल, 

यूवर सेल विल टर्न बेस्ट. 

समजलं तुम्हाला ? ॲज सिंपल ॲज दॅट! आणि तुम्ही मगाशी बालिशपणे चिडत होता.

काय आहे नं वैद्य 

बलात्कार हा मृत्यूसारखाच अटळ आहे, 

तिथे खाली पृथ्वीतलावर तर तो नियतीशी झालेला करार आहे हे आपण मान्यच केलय, ॲज ॲन ॲकेडेमिशियन! 

बट वॉट इफ द थिंग रायझेस फ्रॉम डाउन देअर टू ईडन, अवर क्रिमिलेअर किचन? 

हा खोल भयगंड आहे आपल्याला, 

बास्टाइल फोबिया ! 

त्यामुळे आपल्याला त्या मुलीबाबत सुपरफिशिअली खूप खूप गलबलून आलं पाहिजे, तेही ताबडतोब.

शैलीदार हताश्श्याने समाजमानसाबद्दल करूण रडू फुटलं पाहिजे, फॉर अवर सर्व्हायव्हल. 

भारतातल्या अनेक मारी आंत्वानेतना सहकुटुंब घेऊन मेणबत्ती मोर्चे काढले पाहिजेत. 

वी हॅव टु बी डेमोक्रॅटिकली मोअर ट्रीकी दॅन लुई द सिक्स्टींग्थ. 

भारतीय लोकशाहीला वळण देण्याचे काम स्थानिक पातळीवरील सोळावे लुई आणि मेरी आंत्वनेतच करतात कविवर्य. 

वैद्यमास्तर तुम्हीही मेरी आंत्वानेतच आहात बरं का ! 

पण गोची अशी आहे की तुमच्यात ठासून भरलेल्या पोकळ सहृदयतेला ते कळून घेण्याची इच्छाच नाहिये की मादरे वतनसाठी तुम्ही निष्क्रीय मादरचोद आहात. तुम्ही स्वतःचेच फॅन आहात आणि फॅन्सचे 100% क्रोमोसोम्स चिंपांझीचे असतात. 

टॉप ब्रास तालिब्ज, आरंट वी?

कूल, मेडिटेटिंग पॅसिव्ह मर्डरर्स इन ट्रॅंक्विल व्हाइट. 

हे तुमचं विराट स्वरूप तुम्हाला कळलं कसं नाही वैद्य? 

स्वतःचा शोध घेणे ही इंटेलेक्चुअल किंवा क्रीम ऑफ द सोसायटी, उद्धारकर्ता, प्रेषित बिशित वगैरे होण्यापेक्षा अती अवघड गोष्ट आहे. 

तो शोध घ्या! 

तुम्ही प्रामाणिक असाल तर अनुभूती आणि सहानुभूतीमध्ये जमिन अस्मानाचा फरक असतो हे लक्षात ठेवून तुम्ही तुमच्या संवेदनशीलतेचे देव्हारे माजवू नयेत. 

ही झाली फिलॉसॉफी पण व्यवहार असं सांगतो 

की आंधळ्या मेंदूचे वरदान लाभलेल्या समाजात बलात्काराने कवि हादरता नये. उलट चान्स मिळाला म्हणून त्याचं शब्द भांडार डुलत खुळखुळलं पाहिजे फक्त, तोल न जाणाऱ्या खेळण्यातल्या अस्वलासारखं

मग त्याचा फेस भराभर उसळला पाहिजे  

आणि मग, मग त्याने बलात्कार विकला पाहिजे 

प्रभावी शब्दांच्या अवाढव्य सावलीत निवांत बसून. 

हळूहळू ती सावली प्रायोजित आणि एअर कंडिशंड होत जाते वैद्य, आहात कुठे? 

हे कठोर वाटेल तुम्हाला पण समतेची चर्चा करणारी , गल्लोगल्ली उगवलेली ही समकालीन पुरस्कार प्राप्त मनं उपटून बाहेर काढून नागडी केली तरच सत्य बाहेर येईल. 

Indian leaders are rascals, rogues and freebooters 

हे चर्चिलचे विधान काळाच्या कसोटीवर डिस्टिंक्शनने खरे उतरले की खोटे ठरले हे निश्चित होईल. 

दुर्दैवाने तशी सोय नाही. 

त्यामुळे तुम्हीही बिनधोकपणे वलयांकित रहाल. 

तेरी भी चूप मेरी भी चूप. 

आणखी एक व्यवहार 

कदाचित विंचवाच्या शेपटीतलं वीष म्हणाल तुम्ही, पण सरकारवर टिका करणारं ते कडवं उडवा. 

फारच कडवं आहे ते. 

काय आहे वैद्य 

मराठी असलं तरी हे प्रकाशन मारवाडी लॉबीचं आहे. 

आपलं सर्क्युलेशन फार मोठं आहे. 

सध्याच सरकार आणि... ते, म्हणजे मालक लोक. 

जमतं त्यांचं. 

मी महत्त्वाच्या पदावर आहे. माझ्या कुटुंबापुरता कुटुंबवत्सल आहे

एमिल झोला आणि बाळशास्त्रींचे दिवस नाही राहिले सध्या. 

सो आय होप... 

नाही म्हणजे तुम्ही सेंटिमेंटल आहात असं वाटलं म्हणून...

समजलं?  

अरेच्चा ! 

समजलं तुम्हाला? 

समजलं? 

ताबडतोब? 

आरे व्वा! छान! छानच! 

आय न्यू दॅट! आय रिअली न्यू दॅट! 

शेवटी तुम्हीही संवेदनशील विचारवंत  निघालात तर वैद्य. 

सो एज्युकेट द पिपल मि. वैद्य. 

एनलायटन देम ऑल लाइक मेकॉले. 

अदवाईज ऑल युव पोएम्स कुड ईझिली एक्सटिंक्ट ॲज ॲन ॲबओरिजिनल ऱ्हिटोरिक मराठी सिंफनीज. 

वी आर रेसिड्युअल ब्रिटन्स ! वी आर! 

बलात्कार होतच रहाणार आहेत पण ते गाजतीलच असं नाही. तेव्हा बलात्कार गरम आहे तंवर कविता भाजून घ्यावी. कविता लगेचच पाठवा . आफ्टर अ वीक ऑ सो, ऑल विल बी डेड क्वॉयट ऑन हर डाउन फ्रंट ॲंड शी विल डाय विथ हर बेअर फुट्स ऑन . म्हणजे बलात्कार होतच रहाणार आहेत पण ते गाजतीलच असं नाही. 

हवं तर तुम्हाला धमकीचा फोन येइल अशी व्यवस्थाही मी करेन. फेमस व्हाल.

ॲंड मि. वैद्य, आयल सी दिस स्टफ ऑफ युवस् रॉक्स इन फ्लॅश ऑन मराठी पी. जी. टेक्स्ट फ्लोअ ॲट व्हर्सिटी ऑफ मुंबाय! अंडलाइन इट. 

काय म्हणता?आत्ता लिहून देता? 

वेल, वेल, वेल

देअर यू आर, देअर यू आर, 

नाव डॉ. जेकिल शेपिंग हिमसेल्फ इन मिस्टर हाइड. 

रात्री बसू जरा निवांत, यू डिझर्व इट. तुम्हाला माझ्याकडे पाठवलेल्या साहेबांना पण सांगा, मी केलेली तुमची खातिरदारी . 

जुने संबंध! 

चिअssर्स! चिअर्स टू द अरावजल ऑफ ॲन  ऑनरेबल मॅन विदीन यू, नाव शॅडोईंग बिहाइन्ड यू, गोईंग टू स्टॅब यू, टू ऑफर यू अ रीबर्थ. 

सीझरही तुम्ही आणि ब्रूटसही तुम्हीच. 

गुड सिम्पटम्स! 

बी सोबर ॲंड कंटेम्पररी देन फॉर यू, आय ॲम अ वेलकम मॅन. 

लिमये ss... 

सायबांना त्या निवांत केबिनमध्ये बसवा . 

या वैद्य, या. 

कायाय वैद्य... 

समकालात कवी आणि कविता अल्पायुषी झालेयत. स्वतःला वन ॲंड द ओन्ली समजणारे मनोरुग्ण कवी खूप झालेत त्यामुळे चेहरे लक्षात रहात नाहीत. 

तेव्हा येत जात रहा. 

एक कायमचं लक्षात ठेवा वैद्य...

In any lament there is always a second invisible vulture.The poet himself.

डोळ्यात पाणी आणणाऱ्या कुठल्याही विलापिकेत एक अदृश्य गिधाड असते ते म्हणजे त्या विलापिकेचा सादरकर्ता.

सुदान मधील दुष्काळातील वरच्या फोटोला पुलित्झर पुरस्कार मिळवणारा फोटोग्राफर हे ते दुसरे अदृष्य गिधाड आहे. दुष्काळाने मरायला टेकलेल्या पोरीला घोटभर पाणीसुद्धा न देता जे पुरस्कारासाठी फोटो मेल करायला धावत सुटले. रेस्क्यू कॅंप फक्त दोनशे मीटरवर असतांनाही... 

आणि गिधाडांनी तिचे प्रेत फाडून खाल्ले.

तुम्ही त्या फोटोग्राफर प्रमाणे पश्चात्तापदग्ध होउन आत्महत्या करू नका वैद्य. बलात्कार पहाणारे आणि कवितेत न दिसणारे सहाव्वे गिधाड व्हा आणि आरामात जगा. तुमच्यातला कवी मेला तरी चालेल वैद्य पण त्याचा प्रतिभावंताचा मुखवटा जगला पाहिजे.

माझ्या मना बन दगड हे बोधवाक्य विसरू नका. त्या केबिनमध्ये बसा आणि कविता पूर्ण करा.

आनंद वैद्य, कुडाळ 

24 - 8 - 2002 ते 7 - 8 - 2023

9422381468 

बास्टिल - स्वातंत्र्य, समता आणि बंधुता यासाठी झालेल्या फ्रेंच राज्यक्रांतीतील पहिला हल्ला या तुरुंगावर झाला. नंतर फ्रेंच राजा सोळाव्या लुईचे डोके मारले गेले. नंतर सर्रास कत्तल झाली. 

कॅलिब्रेशन - आकलनक्षमता तपासणे. 

बुर्लुक - गचाळ. हा शब्द बाबा वर्दम थिएटर्स मध्ये आम्ही नाटकाच्या समीक्षणासाठी वापरतो

लाइव्ह स्टॉक - गुरेढोरे

गद्धेगळ - काही देवळात गाढव आणि एखाद्याची पत्नी किंवा आईचा संबंध दाखविणारे शिलालेख. 

लॅमेंट - विलापिका 

प्रायमेट्स - मानवाचे पूर्वज 

  The Vulture and the Little Girl

केविन कार्टर हे एक दक्षिण आफ्रिकी पत्रकार आणि छायाचित्रकार होते. तसेच ते बॅंग-बॅंग क्लब या छायाचित्रकारांच्या गटाचे सभासद देखील होते. १९९४ साली सुदान मध्ये पडलेला दुष्काळ दर्शवणाऱ्या त्यांच्या छायाचित्रासाठी त्यांना पुलित्झर पुरस्कार मिळाला होता. २७ जुलै १९९४ रोजी वयाच्या ३३ व्या वर्षी त्यांनी आत्महत्या केली

जन्मतारीख: १३ सप्टेंबर, १९६०

जन्मस्थळ: जोहान्सबर्ग, दक्षिण आफ्रिका

मृत्यूची तारीख: २७ जुलै, १९९४

मृत्यूस्थळ: जोहान्सबर्ग, दक्षिण आफ्रिका

पूर्ण नाव: केविन कार्टर

केविन कार्टर या व्यक्तीची जी माहिती उपलब्ध झाली ती...

Manipulations around Kevin Carter's famous photo “The Vulture and the Little Girl”, for which the photographer won the Pulitzer Prize, but which also attracted considerable criticism, are being spread on social media. We find out where the truth is in this story, and at the same time debunk manipulative narratives about the photo that went down in history.

8 July 2024

MANIPULATIONS

For the past 24 hours, the media have been manipulating the photo titled “The Vulture and the Little Girl” (which actually depicts a boy). The photographer, Kevin Carter, was awarded the Pulitzer Prize in 1994. He committed suicide a few months later due to depression.

The accompanying text to the photo intertwines truth with lies. The screenshot of the post below is an example of the one that gained the most attention, with almost 1,500 shares. Numerous similar posts have hundreds of likes, with some even translated into Russian.

Many of these posts trace back to the original source — the user Hegumen Savatiy Sobko, who published such a text on his page on July 6 last year. 

Likely, a year later, Facebook”s “Memories” feature reminded someone of the post, prompting comments or shares. This resurgence caused the manipulation to go viral again, creating a cycle.

This relates to the text itself. In fact, the photo itself has been subject to manipulation almost from the day it was taken. Carter faced criticism for not helping the child and instead used the child’s suffering for his personal gain. Critics argued that the real vulture was Carter himself. 

Rather than recounting which statements in these posts are fake or manipulative, we’ll simply relate how the events truly unfolded, according to reputable sources and the participants involved.

In March 1993, South African photographer Kevin Carter traveled to Sudan, where armed conflicts and famine were rampant. Near the village of Ayod, Carter photographed the victims of famine. Seeking a break from the distressing scenes, he accidentally encountered a child lying in the hot sun. 

Soon, a vulture landed nearby. Carter captured the moment, and then waited another 20 minutes for the bird to spread its wings for a more dramatic shot. When this didn’t happen, he chased the vulture away. 

This occurred near a UN feeding center where the child was headed after resting. The parents were collecting food from a humanitarian airplane at the time, leaving their child unattended briefly.

The New York Times purchased and published the photo on March 26, 1993 under the title “The Vulture and the Little Girl.” Later, it was revealed that the child in the photo was actually a boy named Kong Niong. 

On the same day, hundreds of readers inundated the newspaper with calls to inquire about the child’s fate. 

In response, the paper published a special note stating that, according to the photographer, the child “recovered enough to continue her walk after the vulture was chased away. It is unknown whether she reached the center.” 

Despite this clarification, people continued to question Carter, accusing him of exploiting the child for the sake of a photograph. Both readers and fellow journalists criticized him for not immediately chasing the bird away and for not assisting the child after taking the picture. Carter was condemned for making the child continue walking to the feeding center alone while being exhausted. 

However, Carter was working during a period when photojournalists were instructed not to touch famine victims to prevent the spread of infections. Carter estimated that twenty people an hour were dying at the feeding center. This meant that the child in the photo was not unique in their suffering. Despite this, Carter often expressed regret for not helping the child, although there was little he could have done.

As El Mundo reports, if you examine the photo in high resolution, you can see a plastic bracelet from the UN food station on the child’s right hand. The code “T3” is written on it with a blue marker, indicating that the child had already been registered at the center.

Florence Muren, who coordinated efforts at the makeshift clinic, explained that two letters were used for labeling: “T” for severe malnutrition and “S” for those needing supplementary feeding. The number indicated the order of arrival at the food center. 

“This means that Kong suffered from severe malnutrition. He was the third to reach the center, recovered, survived hunger, the vulture, and the dire predictions of Western readers,” Florence said.

Eighteen years after the photo was taken, in 2011, the staff of the publication Crónica traveled to Ayod to uncover unknown facts about this story. 

They interviewed dozens of local residents until they found a woman named Mary Nyaluak, who had been distributing food at the center 18 years earlier.

The first thing she mentioned was, “It’s a boy in the photo, not a girl. His name is Kong Niong, and he lives outside the village.” (This was new information to the journalists-ed.). 

Finding Kong’s family was then straightforward. The father immediately recognized his son in the photo and confirmed that Kong had “recovered from that hunger but died four years ago from a fever.”

However, there is a blind spot in this story. Why did the woman know where the boy lived, but was unaware that he had already died by that time?

Carter’s suicide 

On July 27, 1994, Kevin Carter committed suicide. He taped one end of a hose to the exhaust pipe of his pickup truck and put the other end through the window. He died of carbon monoxide poisoning at the age of 33. In his suicide note, he expressed despair over his lack of money, depression, debts, and the haunting memories of murders, corpses, and the hungry and injured children he had encountered during his professional career